Taką myśl przyjął szwajcarski artysta Simon Berger. Z zawodu jest cieślą. Jego pędzlem jest młotek, a farbą dłuto. Pomimo to tworzy wspaniałe obrazy na szkle. Technika jaką stosuje podczas wykonywania swoich dzieł polega na rozbijaniu szkła w odpowiednich miejscach, dzięki czemu pęknięcia składają się w jedną całość. Artystę głównie fascynują ludzkie twarze i to one są przenoszone na „szklane płótno”. Proces takiego tworu wygląda następująco: na początku autor robi zdjęcie osoby, której portret ma zostać wykonany, następnie portret drukowany jest w dużo większej skali niż pierwotna, po czym szkicuje on twarz na szkle; na końcu autor oznacza miejsca, gdzie szkło ma być rozbite w większym lub mniejszym stopniu. Pozwala to na kontrolowanie całego projektu, ale nie daje gwarancji stuprocentowego powodzenia. Z tego powodu artysta preferuje szkło klejone, które nie pęka przy pierwszym uderzeniu. Pewnie w jego twórczości zbite lustro nie oznacza siedmiu lat nieszczęścia, tylko wieki uznania i podziwu.